3/31/09

پانزده سال مبارزه با خشونت در راه صلح توسط یک پزشک ایرانی

پانزده سال مبارزه با خشونت در راه صلح توسط یک پزشک ایرانی

رنامه مبارزه با خشونت برای صلح، بخشی از پروژه ای است که به ابتکار دکتر فریده کیومهر دادستان، پزشک ایرانی ساکن لس آنجلس و برنده
Dr
دکتر فریده کیومهر دادستان
نخستین جایزه صلح سازمان بهداشت عمومی آمریکا پایه گذاری شده است.

کمپین مبارزه با خشونت ، یک برنامه دائمی و بخشی از فعالیت های مرکز سلامت و اپیدمی بین المللی است که به خشونت به صورت یک بیماری و نوعی بیماری همه گیر در سطح جهانی نگاه می کند و معتقد است که کودکانی که در شرایطی زندگی می کنند که شاهد رفتار خشونت آمیز هستند، در بزرگسالی دست به اعمال خشونت بار می زنند.

کمپین مبارزه با خشونت در طول پانزده سال گذشته به صورت یک پروژه قابل درک و گسترده به ایجاد آگاهی و آموزش های لازم درباره مضرات سلاح های کشنده، بازی با تفنگ های اسباب بازی، بازی های ویدیویی خشونت بار و رفتار خشونت آمیز میان والدین ، فرزندان آن ها و آموزگاران اشتغال دارد.

این کمپین به اشکال مختلف از طریق سخنرانی، جمع آوری امضا، کارگاه های آموزشی، نمایشگاه های نقاشی و هنرهای تجسمی، (از جمله نمایشگاهی که اخیرا تحت عنوان هنر به جای خشونت در لس آنجلس برپا شد)، مکاتبه با کارخانجات اسباب بازی سازی برای ایجاد تغییرات در ساختن انواع اسباب بازی های خشونت افزا، و برگزاری روز مبارزه با خشونت در طول سال به کار خود ادامه می دهد.

در پانزده سال گذشته یکی از فعالیت های سازمان مبارزه با خشونت برای صلح، برگزاری «روز مبارزه با خشونت» همزمان با انجام مراسم سیزده بدر ایرانیان، در پارک های مختلف کالیفرنیای جنوبی بوده است. جایی که این سازمان با ایجاد یک قرفه مخصوص، از کودکان و نوجوانان شرکت کننده می خواهد تا اسباب بازی های خشونت آمیز از جمله تفنگ ها و ویدیو گیم های خود را تحویل دهند و به جای آن یک تشویق نامه از این سازمان به نام پیشبرد اهداف صلح آمیز دریافت کنند.

دکتر فریده کیومهر دادستان مدیر و پایه گزار سازمان ضمن اشاره به وقایع خشونت باری که در سال های اخیر در رابطه با تیراندازی های بی سبب توسط نوجوانان در مدارس مختلف آمریکا و اروپا پیش آمده می گوید: «مسلما اسباب بازی های خشونت بار، تماشای رفتار خشونت بار در فیلم ها و بازی با ویدیوگیم های خشونت آمیز، نقش مهمی در بی احساس کردن این نوجوانان نسبت به خشونت دارد. این به گونه ای آن ها را بار می آورد که در نتیجه نمی توانند پیامدهای اعمال خشونت بار خود را به خوبی درک کرده یا آن را به درستی ارزیابی کنند

دکتر کیومهر دادستان می گوید: «در چند سال اخیر با جمع آوری هزاران قطعه تفنگ اسباب بازی مساله دیگری که برای سازمان پیش آمد این بود که

Art Peace

با این اسباب بازی های ناخواسته چه باید کرد؟»

دکتر کیومهر دادستان و دیگر دست اندرکاران سازمان پس از مدت ها تحقیق و بررسی در مورد دوباره دیسی این اسباب بازی ها به این نتیجه رسیدند که شاید بتوان به صورتی دیگر از تفنگ های پلاستیکی و دیگراسباب بازی های ناخواسته و دور انداخته شده استفاده کرد: «ما تصمیم گرفتیم با چند تن از نقاشان و هنرمندان هنرهای تجسمی محلی از جمله نقاشان و مجسمه سازان ایرانی تماس بگیریم و از آن ها بخواهیم که به عنوان بخشی از فعالیت های مبارزه با خشونت برای صلح، این اسباب بازی ها را بنا بر سلیقه شخصی خود تبدیل به آثار بصری کنند

در نتیجه هفته گذشته، برای نخستین بار، ده ها قطعه از آثار این هنرمندان با استفاده از تفنگ های اسباب بازی در نمایشگاهی در خیابان ملروز مرکز هنری در غرب هالیوود - برگزار شد که به طور روزانه مورد بازدید علاقمندان قرار می گیرد.

این نمایشگاه به مناسبت روز سیزده بدر که به رسم ایرانیان ساکن لس آنجلس در دومین یکشنبه پس از تحویل سال نو در پارک «میسون» در شهر ارواین در اورنج کانتی بر پا می شود نیز در کنار قرفه ای که به کار جمع آوری اسباب بازی های خشونت آمیز اشتغال داشت به نمایش عموم گذاشته شد.

دکتر فریده کیومهر دادستان می گوید: «هدف نهایی سازمان مبارزه با خشونت برای صلح ایجاد یک جهان آزاد، سلامت، خالی از خشونت و لبریز از صلح و صفا است. جهانی که ما بتوانیم با افتخار آن را برای نسل های آینده به جای بگذاریم



3/26/09

'ایران دومین کشور دنیا از نظر تعداد اعدام'

'ایران دومین کشور دنیا از نظر تعداد اعدام'
سازمان عفو بین الملل می گوید در سال 2008 حداقل 346 نفر در ایران اعدام شدند و این کشور از لحاظ تعداد موارد اعدام در جهان در رتبه دوم قرار دارد.
عفو بین الملل دوشنبه (23 مارس) گزارش "مجازات مرگ و اعدام های سال 2008" را منتشر کرد.
به گفته این سازمان، دست کم هشت تن از افراد اعدام شده در ایران قبل از 18 سالگی مرتکب جرمی شده بودند که برای آن اعدام تعیین شده است.
عفو بین الملل استفاده از طناب دار و سنگسار کردن برای اجرای مجازات مرگ در ایران را غیر انسانی و بی رحمانه دانسته است.
مجازات سنگسار در قوانین جزایی ایران وجود دارد و در مواردی برای محکومان صادر می شود، اما مقامات قضایی ایران بارها تاکید کرده اند که این حکم سال ها است در ایران اجرا نمی شود.
با این حال سال گذشته حکم سنگسار در روستایی نزدیک شهرستان تاکستان در غرب قزوین، علی رغم دستور آقای شاهرودی به توقف اجرای حکم، اجرا شد.
عفو بین الملل می گوید دادگاه های چین بیشتر از دادگاه های تمام کشورهای جهان مجازات اعدام صادر می کنند و در سال گذشته حداقل 1718 نفر در این کشور اعدام شده اند.
دولت چین این آمار را تایید نمی کند و در عین حال شمار کسانی که هر سال در این کشور اعدام می شوند را منتشر نمی کند.
عفو بین الملل می گوید 93 درصد اعدام های سال میلادی گذشته در پنج کشور چین، ایران، عربستان سعودی، پاکستان و آمریکا، رخ داده است.
عفو بین الملل می گوید 37 نفر در سال گذشته در آمریکا اعدام شده اند و آمریکا بعد از چین، ایران و عربستان در مقام چهارم قرار دارد.
به گفته این سازمان، عربستان سعودی در سال گذشته حداقل 102 نفر را اعدام کرده است و همچنان از سر بریدن در ملا عام برای اجرای مجازات مرگ برخی مجرمین استفاده می کند.
این سازمان می گوید که در سال میلادی گذشته در کل 8864 نفر در 52 کشور به اعدام محکوم شدند.
به نوشته عفو بین الملل، این رقم در سال 2007 میلادی 3347 نفر بود.
اما آن طور که این سازمان می گوید در سال گذشته میلادی، 2390 نفر در 25 کشور اعدام شدند.
با این حال، عفو بین الملل با اشاره به این که مجازات اعدام فقط در 25 کشور دنیا اجرا شده، معتقد است که جهان به سمت منسوخ شدن مجازات مرگ در حرکت است.
آرژانتین و ازبکستان در سال گذشته مجازات اعدام را منسوخ کردند.
عفو بین الملل این که جمهوری بلاروس در سال گذشته تنها کشور اروپایی بود که در آن اعدام اجرا شده را مثبت ارزیابی کرده است.
عفو بین الملل گزارش "مجازات مرگ و اعدام های سال 2008" خود را بر اساس خبرهای رسانه های گروهی، اطلاعات گروه های طرفدار حقوق بشر و بیانیه های رسمی دولت ها تدوین کرده است.

3/19/09

تاسف عمیق گزارشگران بدون مرز از مرگ وبلاگ نویس جوان امیدرضا میر صیافی در زندان

اطلاعيه های مطبوعاتی
تاسف عمیق گزارشگران بدون مرز از مرگ وبلاگ نویس جوان امیدرضا میر صیافی در زندان
ما مقامات رسمي جمهوری اسلامي ايران را به دليل اول دستگيری خودسرانه اين وبلاگ نویس و سپس عدم کمک رساني پزشکي مناسب، مسئول مرگ امید رضا میرصیافی مي دانيم. مرگ غم انگيز امید رضا میرصیافی نشان مي دهد که رژيم ايران يکي از بدترين حکومت های جهان برای روزنامه نگاران و وب نگاران است. ما خواهان تشکیل کمیسیون مستقلی برای روشن کردن علل و چگونگی مرگ این وبلاگ نویس جوان هستیم
گزارشگران بدون مرز با تاسف و تاثر از مرگ وبلاگ نویس جوان امید رضا میرصیافی خواهان بررسی و تحقیق فوری در باره چگونگی مرگ این وبلاگ است.
گزارشگران بدون مرز در این باره اعلام می‌کند " ما مقامات رسمي جمهوری اسلامي ايران را به دليل اول دستگيری خودسرانه اين وبلاگ نویس و سپس عدم کمک رساني پزشکي مناسب، مسئول مرگ امید رضا میرصیافی مي دانيم. مرگ غم انگيز امید رضا میرصیافی نشان مي دهد که رژيم ايران يکي از بدترين حکومت های جهان برای روزنامه نگاران و وب نگاران است. ما خواهان تشکیل کمیسیون مستقلی برای روشن کردن علل و چگونگی مرگ این وبلاگ نویس جوان هستیم ."
محمد علی دادخواه وکیل این وبلاگ‌نویس در حالی که شدیدا متاثر بود به گزارشگران بدون مرز اعلام کرده است که : " از طریق پزشک زندانی حسام فیروزی ازمرگ موکل خود مطلع شده است. وبلاگ نویس جوان در اثر شرایط بازداشت افسرده شده بود. بنا بر گفته پزشک زندانی مرگ امید رضا میرصیافی " صد در صد در اثر عدم مراقبت های لازم بوده است." این وبلاگ نویس با عدم موافقت مسئولان قضایی با مرخصی اش از دو روز پیش شدیدا ازرده شده بود.
در تاریخ ١٩ بهمن، امید رضا میرصیافی وبلاگ نویس به شعبه ١٥ دادگاه انقلاب تهران احضار و و زنداني شد. وی در تاریخ سوم اردیبهشت سال جاری نیز بازداشت و ٤١ روز بعد با سپردن وثیقه ١٠٠ میلیون تومانی آزاد شده بود. در تاریخ ١٢ آبان در شعبه پانزده دادگاه انقلاب اسلامی تهران محاکمه و با استناد به مواد ٥٠٠ و ٥١٤ قانون مجازات اسلامی برای " فعالیت تبلیغی علیه نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران " به شش ماه زندان و برای " توهین به توهین به آیت اله خمینی و آیت اله خامنه‌ای" به دوسال زندان محکوم شد.
بیشترین مقالات "روزنگار" وبلاگ امید رضا میرصیافی ( که قابل دسترسی نیست http://rooznegaar.blogfa.com ) به موسیقی و فرهنگ اختصاص داشت. وی به گزارشگران بدون مرز اعلام کرد بود که وبلاگ نویس فرهنگی است نه سیاسی نویس، "در مجموع مقالات منتشر شده من دو یا سه مقاله طنز و یا سیاسی است. من در نوشته هایم قصد توهین به هیچ کس را نداشتم"
چند روز پیش از بازداشت امید رضا در ایملی به گزارشگران بدون مرز نوشته بود " ...خیلی نگران هستم. بحث از دو سال و نیم زندان نیست بلکه بحث بر سر به هدر رفتن عمرم است و اینکه پس از زندان دیگر روحیه و رمقی ندارم چون آدم حساس و احساساتی هستم و هرگز دنبال این نبوده ام تا با رفتن به زندان و درست کردن پرونده و ایجاد هیاهو از خودم قهرمان بسازم (....) فقط آرزو دارم زندگی ام به روال عادی بازگردد و بتوانم ادامه تحصیل و کار دهم و به همان فعالیت های فرهنگی و هنری خودم بپردازم .
به امید آن روز و
به امید دیدار
با مهر فراوان
امید رضا میرصیافی

3/8/09

آزادى زن معيار آزادى جامعه است

معيار آزادى جامعه است
بیانیه اردوی همبستگی زنان سنندج که روز جمعه از ساعت 8 تا 12 در پارک ابیدار برگذار شد. تعدادی از فعالین شهرهای مختلف نیز حضور داشتند. محل کاملا نظامی شده بود و فعالین را لباس شخصیها محاصره کرده بودند.
****

بیانیه ٨ مارچ روز جهانى زن
گفته اند آزادى زن معيار آزادى هر جامعه اى است. بايد افزود در جامعه اى که زن از حرمت٬ حقوق برابر٬ امنيت و آزادى برخوردار نيست٬ آن جامعه تماما اسير است. چگونه ميتوان احساس خوشبختى و آزادى کرد وقتى تبعيض براساس جنسيت هنوز زندگيها را نابود ميکند٬ فرهنگ ضد زن را توليد و بازتوليد ميکند٬ مردسالارى و خشونت را تحکيم ميکند٬ و زخمى عميق بر پيکره انسانيت ميکشد؟ رسيدن به فردائى بهتر٬ جهانى بهتر٬ هدف هر جنبشى است که براى دنيائى متکى بر آزادى و حقوق و رفاه همگان تلاش ميکند. جنبش زنان تاريخا جنبشى بوده است ضد تبعيض٬ ضد نابرابرى٬ ضد مردسالارى و عليه سنتهاى ضد زن.
اگر هنوز روز جهانی زن ضرورى است٬ تنها به اين دليل است که هنوز نظام مردسالار و زن ستیز بر دنیا حاکم است. هنوز زنان از حقوق برابر محرومند. هنوز زن بودن مصيبت است. هنوز خشونت علیه زنان در اشکال مختلف از خانواده و جامعه و قوانين تا فرهنگ و سياست و بازار کار جريان دارد. و مبارزه عليه ستمکشی زن به قدمت تاريخ نظام مردسالار است. اگرچه این مبارزات جهانى منجر به اصلاحات قابل توجهی به نفع زنان اينجا و آنجا شده است٬ اما هنوز در بخش اعظم دنيا زنان در اسارت هستند. خشونت عليه زنان هر روز به اندازه يک جنگ قربانى ميگيرد. محرومیت اقتصادى و محدودیت اجتماعى بر وخامت اين وضعيت افزوده اند.
اما اگر تبعيض و بيحقوقى و خشونت عليه زنان يک وجه اين تاريخ است٬ وجه ديگر آن مقاومت و تلاش گسترده اجتماعى براى آزادى و رهائى است. جنبش آزادی زن جنبشی عظیم است. زنان خواهان برابری و آزادی اند. خواهان استقلال اقتصادی، آزادی انتخاب و تعيين سرنوشت خود هستند. زنان موقعیت فرودست را تحمل نميکنند.
ما دراينروز همراه با زنان و مردان آزاديخواه جهان اعلام ميکنيم که مخالف قاطع هر نوع ستم بر زنان هستيم. ستم بر زن تنها معضل زنان نيست و مبارزه با تبعيض امرى زنانه نيست. مسئله زن مسئله اى اجتماعى است و تلاش براى نفى تبعيض بر زنان روى دوش هر جنبشى است که به آزادى و برابرى همگان پايبند است.
روز جهانى زن روز بشريت آزاديخواهى است که تلاش دارد به تاريخ طولانى ستمکشى نقطه پايانى بگذارد. در اينروز ما مطالبات خود را بدينگونه اعلام ميکنيم:
١- لغو کلیه قوانین تبعيض آميز نسبت به زنان در قلمروهاى اقتصادی، سياسى٬ فرهنگى و اجتماعی.
٢- برسميت شناسى برابری کامل حقوق زن و مرد٬ غير قانونى بودن هر نوع تبعيض.
٣- برابری کامل حقوق زن و مرد در خانواده. در قوانين مربوط به زندگى مشترک٬ ازدواج، طلاق، حضانت و سرپرستی اطفال و ارث.
۴- لغو هر نوع جدا سازى جنسيتى٬ لغو آپارتايد جنسى. ممنوعيت هر نوع اذيت و آزار زنان.
۵- برسميت شناسى حق آزادی پوشش٬ آزادى سفر و استقلال اجتماعى کامل زنان.
۶- برسميت شناسى حق برابر زنان براى شرکت در فعاليتهاى ورزشی و شرکت در مسابقات داخلی و بین المللی.
٧- مبارزه جدی با هر نوع خشونت علیه زنان، اعم از دولتی و خانوادگی٬ ايجاد سازمانها و نهادهاى پيگير اين امر.
ما روز جهانى زن را به تمام زنان و مردان برابرى طلب جهان تبريک ميگوئيم و دوشادوش يک جنبش جهانى براى آزادى و رهائى زن اين روز را جشن ميگيريم. ما جنبشهاى اجتماعى را بدفاع از جنبش حقوق زن براى نفى هر نوع ستم و تبعيض فراميخوانيم. آزادى زن معيار آزادى جامعه است.
جمعه 16اسفند 87
اردوی همبستگی زنان – سنندج

برخورد نامناسب مسئولان دانشگاه تربیت معلم با خانواده مددزاده

شماره (649-2009)
18 اسفند 1387

برخورد نامناسب مسئولان دانشگاه تربیت معلم با خانواده مددزاده


خانواده شبنم مددزاده، که امروز جهت دیدار با رئیس دانشگاه تربیت معلم به این دانشگاه مراجعه کرده بودند، با برخورد نامناسب مسئولان دانشگاه مواجه شدند.
خانواده مددزاده، امروز جهت پیگیری وضعیت فرزندشان، خواهان ملاقات با رئیس دانشگاه بودند، با این وجود مسئولان دانشگاه آنها را به حراست ارجاع دادند. برخورد نامناسب مسئولان، با اعتراض سایر دانشجویان مواجه شد.
در دفتر حراست نیز به خانواده مددزاده اعلام شد، که از آنجا که پرونده وی در اختیار قاضی حداد قرار دارد، آنها میبایست با وی دیدار کنند.
لازم به ذکر است، شبنم مددزاده از اعضای انجمن اسلامی دانشگاه تربیت معلم روز اول (...)

ادامه مطلب

امیر ساران زندانی سیاسی درگذشت

شماره 644-2009

16 اسفند 1387

کليد واژه ها : زندانيان سياسي

در پی انتشار اخباری پیرامون مرگ امیرحسین حشمت ساران، لحظاتی پیش خانواده وی این خبر را تأیید نمودند. امیر ساران، در حالی که در شرایط جسمانی نامساعدی به سر می برد، با بی توجهی مسئولان زندان مواجه شد. وی روز 15 اسفندماه در پی بروز عارضه سکته مغزی، به بیمارستان رجایی شهر انتقال یافت. و صبح امروز درگذشت.

مرگ این زندانی سیاسی در شرایطی صورت می گیرد که در طی دو سال گذشته، دو زندانی سیاسی دیگر، در روندی مشابه و نامعلوم در این زندان جان خود را از دست داده اند و هیچ یک از مسئولان نسبت به شرایط انها، پاسخ گو نبوده اند.

امیر ساران در سال 82 به دلیل تشکیل گروهی به نام " جبهه اتحاد ملی" بازداشت و در دادگاه انقلاب کرج به تحمل، 8 سال حبس تعزیری محکوم شد. وی که پیش از آن به دلیل شرکت در تجمع اعتراضی در برابر هتل لاله تهران، از سوی دادگاه انقلاب 8 سال حبس تعلیقی دریافت نموده بود. با تبدیل حکم تعلیقی خود، به حکم تعزیری در مجموع به تحمل 16 سال حبس محکوم شد.

این زندانی سیاسی که پنجمین سال حبس خود را در زندان رجایی شهر کرج سپری می کرد، طی این مدت تنها یکبار موفق به دریافت مرخصی شد. که با پایان یافتن مدت مرخصی اش توسط ماموران در منزلش بازداشت و به زندان انتقال یافت. وی در مصاحبه ای اعلام کرده بود"، از آنجا که خود را گناهکار نمی داند به زندان باز نخواهد گشت"

کمیته گزارشگران حقوق بشر، ضمن تسلیت به خانواده امیر ساران، دستگاه قضایی را مسئول مستقیم مرگ وی در زندان می داند. طیق قانون و معاهدات بین المللی، مادامی که زندانی در زندان به سر می برد، مسئولیت سلامتی وی بر عهده مسئولان زندان است.

با این حال، در ایران، مسئولان زندان، به تنها چیزی که اهمیت نمیدهند، جان زندانیان و به خصوص زندانیان سیاسی است.

کمیته گزارشگران حقوق بشر